Historia ProMisji
Na początku
5 grudnia 1987 roku w parafii św. Maksymiliana Kolbe w Toruniu z inicjatywy katechetki, P. Teresy Musiała, powstała niewielka grupa młodzieżowa. O jej prowadzenie w ramach Ruchu Światło-Życie zostały poproszone – Stanisława Iżyk-Dekowska, Alina Ciechanowska, Joanna Garsztka i Alina Gorywoda. Opiekunem grupy został Ks. Zbigniew Dowbusz.
Cotygodniowe spotkania obejmowały wspólną modlitwę, przekaz podstawowych prawd ewangelii oraz studium biblijne w małych grupach. W czasie wakacji grupa wyjechała na dwutygodniowe rekolekcje do Szlembarka w Gorcach. Podczas kolejnych rekolekcji, latem 1989 r. uczestnicy grupy podjęli osobistą decyzje o oddaniu swego życia Jezusowi i wkrótce doświadczyli chrztu w Duchu Świętym.
Od grupy ewangelizowanej do wspólnoty ewangelizującej
Doświadczenie bliskiej więzi z Bogiem pogłębiło wzajemne relacje i przekształciło grupę we wspólnotę ludzi, którzy pragnąc żyć ewangelicznym stylem życia chcą dzielić się poznaną Ewangelią z rówieśnikami.
Ewangelizacyjny zapał wyrażał się zarówno w podejmowaniu rozmów o potrzebie zbawienia opartych na osobistym świadectwie jak i działaniu zespołowym posługując się nowymi środkami wyrazu, jak pantomima, utwory muzyczne, czy komentarze wyjaśniające współczesnym językiem przesłanie ewangelii. Ewangelizacyjne programy kierowane do młodzieży odbywały się w kościołach i szkołach w wielu różnych miejscach w Polsce. Od początku podejmowana była współpraca z innymi wspólnotami i udział w wydarzeniach pozwalających rozwijać ewangelizacyjny warsztat:
OAWE (Oaza Wielkiej Ewangelizacji) – Warszawa 1990,
FNE (Forum Nowej Ewangelizacji) – Częstochowa 1991: ewangelizacja młodzieży z byłego ZSRR przybyłej na ŚDM. W zespole – Zbigniew Stankiewicz, kleryk Seminarium Duchownego w Rydze, obecnie arcybiskup Rygi,
SZKOŁA „DZIEJE 2“ – Gdynia 1992: program s. Angeliny Bukowiecki z USA.
W rezultacie sukcesywnie prowadzonej ewangelizacji wspólnota wzrastała w liczbę, utrzymując wciąż młodzieżowy charakter. Gdy w roku 1993 przyjęła imię „Dom Zwycięstwa“ liczyła ponad 200 osób.
Wyjazdy misyjne
Dzięki udziałowi w dwumiesięcznej Międzynarodowej Szkole Ewangelizacji i Życia Chrześcijańskiego w Dursztynie działalność ewangelizacyjna wspólnoty wykroczyła poza granice Polski. Członkowie wspólnoty biorą udział w krótkoterminowych wyjazdach misyjnych na Ukrainę, Łotwę, Słowację i innych.
Szczególnie owocna stała się współpraca ekumeniczna z międzynarodowymi zespołami jak np. Youth with a Mission. W ramach przygotowania do Jubileuszu 2000-lecia chrześcijaństwa zainicjowany został w 1992 roku MARSZ DLA JEZUSA. Organizowany z innymi wspólnotami Torunia („Siloam“, „Nowe Jeruzalem“) oraz parafią prawosławną i Kościołem „Chrystus dla wszystkich“ był ekumeniczną proklamacją panowania Jezusa, wspólną modlitwą za nasz naród oraz wstawiennictwem za jeden z krajów tzw. Okna 10/40, tj. krajów, do których ewangelia jeszcze nie dotarła. Modlitwa za niezewangelizowane narody, wyjazdy misyjne do krajów ościennych i zorganizowana w 1997 roku konferencja misyjna z udziałem Don‘a Richardson‘a, który zewangelizował kanibalskie plemię Sawi na Nowej Gwinei, przyczyniły się do ukształtowania orientacji misyjnej wspólnoty.
Rekonesans misyjny w Mongolii
Pragnienie, aby dotrzeć do narodów, które nigdy wcześniej nie słyszały o Jezusie zaowocowało wysłaniem w roku 2001 do Mongolii zespołu w składzie: Damian Dekowski, Rafał Solski, Małgorzata Barska, Joanna Jakubowska. W rezultacie nawiązanych wówczas kontaktów wspólnota mogła delegować do stałej posługi misyjnej w 2002 r. RAFAŁA SOLSKIEGO I MAŁGORZATĘ BARSKĄ (później SOLSKĄ). Zapoczątkowali oni trwającą do dziś pracę misyjną w Ułan Bator i okolicy.
Zmiana statusu wspólnoty
W kolejnych latach zmieniał się profil wspólnoty – to już nie tylko młodzież, ale także studenci i rodzice. Pojawiają się pierwsze małżeństwa wspólnotowe. W ten sposób wspólnota zaczęła wykraczać poza przyjętą w Ruchu Światło-Życie strukturę. Kiedy w 1996 r. powstała Diecezjalna Rada Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich, wspólnota licząca wówczas ok 300 członków została zaproszona do tej Rady jako odrębna struktura.
Strefa chwały
Cała działalność była możliwa dzięki skoncentrowaniu życia wspólnoty wokół nauczania biblijnego, pracy formacyjnej w małych grupach i modlitwy, zwłaszcza uwielbienia. Z inspiracji Ducha Świętego powstawały nowe pieśni (m.in. Jezus jest królem Moniki Wachowskiej, Jezus… pokonał śmierć Beaty Musiała, Boże Twa łaska Katarzyny Kurzawskiej, Do Ciebie Panie woła dusza moja Kuby Orła, Wywyższony bądź Marcina Iżyk i wiele, wiele innych). Pozostając w tym nurcie wspólnota rozpoczęła w r. 1996 współpracę w organizacji Spotkań Muzyków Chrześcijan w Ludźmierzu, później Strefy Chwały.
Alpha
Poszukiwanie nowych sposobów ewangelizacji adekwatnych do zmieniającej się kultury doprowadziło do zainicjowania w roku 1999 kursu ALPHA. Dobre owoce Alpha wzbudziły zainteresowanie innych zaprzyjaźnionych wspólnot. Gdy liczba prowadzonych kursów w Polsce wzrosła, lider wspólnoty Stanisława Iżyk-Dekowska została poproszona przez Alpha International o założenie Stowarzyszenia Alfa Polska i Krajowego Biura Alfa. Zlokalizowane zostały one w siedzibie wspólnoty przy par. św. Maksymiliana i funkcjonowały w oparciu o zasoby osobowe i materialne wspólnoty. (W r. 2010 SAP i KBA zostały przeniesione do Warszawy, a KBA w 2015 do Krakowa). Członkowie wspólnoty, (szczególnie Damian Dekowski), rozpoczęli w styczniu 2005 roku pracę nad udostępnianiem tej metody wszystkim zainteresowanym – tłumaczenia, redakcję, wydawanie publikacji Alpha International, dystrybucję tych materiałów, promocję Alpha oraz organizację konferencji i szkoleń. Zaangażowanie wspólnoty skupiło się teraz na przygotowywaniu innych do ewangelizacji.
Uwaga na rodzinę
W odpowiedzi na potrzeby małżeństw i dzieci wprowadzony został KURS MAŁŻEŃSKI, a w 2003 r. założone PRZEDSZKOLE. Wspólnota zaangażowała się również w organizację MARSZU DLA ŻYCIA I RODZINY.
Stowarzyszenie ProMisja
Ze względu na coraz szerszą działalność podjęto decyzję o założeniu stowarzyszenia. Zostało ono erygowane 21 maja 2003 roku przez biskupa diecezji toruńskiej Andrzeja Suskiego pod nazwą ProMisja–Przymierze Katolików na rzecz Ewangelizacji i Misji. Umożliwiło to zawarcie kontraktów misyjnych między bpem toruńskim, Komisją Episkopatu ds Misji i wikariuszem apostolskim Ułan Bator, a Stowarzyszeniem Promisja i posłanymi przez nie misjonarzami. Rafał i Małgorzata Solscy pracowali jako świeccy misjonarze w Mongolii od 2002 do 2012 roku. W 2010 roku dołączyła do nich Justyna Homa, która nadal pozostaje w Mongolii. W latach 2014 – 2017 współpracowali z nią Anna i Piotr Mokwińscy. ProMisja zapewnia swoim misjonarzom utrzymanie i opiekę zdrowotną, wspiera ich modlitewnie oraz przez praktyczną pomoc, organizując krótkoterminowe wyjazdy misyjne członków wspólnoty.
Nowe lokalizacje
Ze wspólnoty macierzystej „Dom Zwycięstwa“ wyodrębniły się wspólnoty zlokalizowane w innych parafiach: Maranatha w par. św. Judy Tadeusza w Wąbrzeźnie (2004), Drzewo Życia w par. św. Wacława w Lubiczu Górnym (2007 – obecnie wspólnota działa poza Promisją), Góra Błogosławieństw w par. św. Teresy w Grębocinie (2009), Nadzieja Chwały w par. MB Królowej Aniołów w Warszawie (2011). Wszystkie one należą do przymierza wspólnot – ProMisja.
Niektórzy członkowie ProMisji pełnią autonomiczne posługi w swoim lokalnym kościele: Justyna Schimanda i Izabela Żywicka w Pruszkowie (od 1999), Emilia i Łukasz Iżyk w Nowym Targu i na Podhalu (od 2000).
Do stanu duchownego dołączyli:
Sławomir Stawicki – oblat, aktualnie w Katowicach
Wojciech Stabryła – dr hab. nauk biblijnych, mnich benedyktyński w Jerozolimie.
European Network of Communities
Wspólnota ProMisja jest częścią międzynarodowej sieci wspólnot ENC (e-n-c.org), w utworzenie której była od początku zaangażowana.